Podczas oficjalnej uroczystej gali, wyróżniający się słuchacze odebrali podziękowania z rąk Rektora KSW prof. dr hab. Stanisława Kunikowskiego. Dr Renata Brzezińska ogłosiła wyniki głosowania na Złotego Seniora Roku. Miano to otrzymała kol. Janina Hejmanowska. Gratulujemy!

Część artystyczną uświetnił występ koła teatralnego „Niespodzianka” oraz zespół słowno-muzyczny „Melodia”. Dziękujemy za przygotowanie ciekawego repertuaru z okazji zakończenia roku akademickiego oraz stworzenie miłego i sympatycznego nastroju.

Wszystkim słuchaczom naszego Uniwersytetu życzymy zdrowia, sukcesów w realizacji planów osobistych oraz słonecznych, prawdziwie relaksujących wakacji, bardzo dobrego wypoczynku.

Do zobaczenia po wakacjach!

(LM)

Ww. osoby wyraziły zgodę kandydowania o miano Złoty Senior Wyniki zostaną ogłoszone w dniu zakończenia roku akademickiego tzn. 22 czerwca. Koleinym punktem była ankieta przeprowadzona przez Panią dr. renatę Brzezińską dotycząca naszej oczekiwań w stosunku do wykładów i pracy kół zainteresowań., następnie przewodnicząca komisji rewizyjnej zapoznała słuchaczy z bilansem budżetu za rok 2016. Bilans został przyjęty i jednogłośnie udzielono absolutorium Zarządowi Stowarzyszenia. Po dokonaniu ogłoszeń spotkanie zakończono.

Najmłodsze pokolenie bardzo chętnie uczy się wykonywania np. ozdobnych kartek okolicznościowych, kopert ozdobnych itd. Praca z dziećmi dla naszych Pań jest bardzo wyczerpująca, ale przynosi dużo radości i satysfakcji. Zadanie jest finansowane z grantu Anwilu pt „ Starszy dla młodszego, młodszy dla starszego”

Wszyscy uczestnicy zabrali z sobą wyśmienite , optymistyczne nastroje oraz piękną pogodę , która towarzyszyła nam aż do powrotu w czwartek 01-06-2017 r.

Zwiedzanie zaczęliśmy już po drodze . Był to Zagnańsk z legendarnym pomnikiem żywej przyrody Dębem Bartek . Dąb Bartek to sędziwe imponujące swoimi rozmiarami drzewo ,jedno z najstarszych w Polsce , w wieku szacowanym od 700 do 1200 lat . Jest pusty w środku i dlatego też nie można dokładnie określić jego wieku . Obok rośnie jego „ syn ”Bartuś .
Kolejnym etapem był hotel.
Zakwaterowani zostaliśmy w Cedzynie k. Kielc w hotelu „ Echo ” , położonym w lesie w bardzo spokojnym miejscu .
Warunki hotelowe były bardzo dobre , wyżywienie również . Jedynie mogliśmy narzekać na komary, które faktycznie były bardzo dokuczliwe .

Po zakwaterowaniu pojechaliśmy już z przewodnikiem zwiedzać dalej . Była to podróż w czasie do epoki wczesnego średniowiecza w Osadzie Średniowiecznej w Hucie Szklanej . Oglądaliśmy stanowiska tkaczki , bartnika , kowala , zielarki i inne .
Następnie był Św. Krzyż i przejazd kolejką przez tereny Świętokrzyskiego Parku Narodowego, Galeria Widokowa na Łysej Górze .Zwiedzilismy także zespół klasztorny jednego z najstarszych sanktuariów na terenie Polski – Relikwii Drzewa Krzyża Świętego .

Następnego dnia zwiedzanie zaczęliśmy od Ćmielowa , gdzie znajduje się Żywe Muzeum Porcelany„ AS” . Poznaliśmy procesy powstawania porcelany i jak odróżniać porcelanę od fajansu . Wyroby były przepiękne , ale i nie tanie .

Kolejnym punktem był Sandomierz , największe miasto wschodniej części województwa świętokrzyskiego ,pięknie położony nad brzegami Wisły .
W Sandomierzu zwiedziliśmy Bazylikę Katedralną , Stare Miasto , przeszliśmy przez malownicze wąwozy i pokonaliśmy Podziemną Trasę Turystyczną . Zregenerowalismy siły podczas rejsu statkiem po Wiśle .
Przed powrotem do hotelu udaliśmy się do miejscowości Ujazd , żeby zwiedzić ruiny zamku Krzyżtopór zbudowanego na wzór roku kalendarzowego .

Trzeciego dnia zwiedzaliśmy zespół pałacowo – parkowy z XVIII wieku w Kurozwękach . Potem odbyliśmy „ safari bizon ” t.j. pojechaliśmy wozami na pastwiska bizonów .Widok bizonów z bliska był imponujący , większość z nas widziała bizony na żywo poraz pierwszy .Między dorosłymi osobnikami biegały małe nawet dwutygodniowe bizonki , widok był wspaniały .
Następnie pojechaliśmy zwiedzać Kielce . Spacerem udaliśmy się na Wzgórze Katedralne , gdzie z zewnątrz obejrzeliśmy Katedrę , zwiedzaliśmy Muzeum Narodowe mieszczące się w Pałacu Biskupów Krakowskich z 1641 roku .

Ostatniego dnia zwiedzanie zaczęliśmy w Oblęgorku w Muzeum Henryka Sienkiwicza .Tak jak Sienkiewicz w jednym z listów napisał : „ ..Oblęgorek oczarował mnie zupełnie , mało jest w Królestwie Polskim wiosek tak pięknie położonych …”, my też zostaliśmy zauroczeni Oblęgorkiem i samym dworkiem .
Po wizycie w cudownym dworku zwiedzaliśmy Zamek Królewski / ruiny / w Chęcinach , a następnie pojechaliśmy do ostatniego obiektu zwiedzania – Jaskini Raj .
Nazwa jaskini w pełni zasługuje na swoje miano . Jest to jedna z najpiękniejszych jaskiń w Polsce.
Oglądając podziemne korytarze ozdobione róznorodnymi formami naciekowymi , nie można uwierzyć , jakie cuda potrafi stworzyć natura .
Po obiedzie wyruszyliśmy w drogę powrotną .
Podczas całej wycieczki towarzyszyła nam piękna pogoda , co w znacznym stopniu wpłynęło na komfort zwiedzania . Przewodnicy byli kompetentni i przekazywali nam swoją wiedzę wplatając legendy i odrobinę humoru .
Kierowca również stanął na wysokości zadania , zwłaszcza gdy była awaria klimatyzacji.
Sami uczestnicy byli wspaniali , życzliwi wobec siebie i gotowi pomagać w razie potrzeby .
Program wycieczki był napięty lecz nasi studenci nie dość , że doskonale sobie radzili podczas , to jeszcze mieli ochotę i siły na wspólną intgrację po bardzo uciążliwym zwiedzaniu w trzecim dniu .

Dziękujemy wszystkim uczestnikom za zorganizowanie i dyscyplinę w czasie tak wspaniałego , grantowego wyjazdu .

Zarząd i Koło Turystyczne
WUS

Byliśmy pod dużym wrażeniem dzisiejszego dnia. Świąteczna atmosfera i miły nastrój jaki wyczarowali dla nas sprawił, że poczuliśmy się dowartościowani i chętni do dalszej pracy na rzecz naszego Włocławskiego Środowiska Senioralnego. Jeszcze raz gorąco dziękujemy za dobro jakie spłynęło do naszych serc z Waszej inicjatywy i za ten wspaniały radosny dzień. (LM)

Dowiedzieliśmy się: z czego zbudowany jest narząd wzroku, jakie są najczęstsze wady wzroku, dostępne pomoce optyczne do bliży i dali oraz o rehabilitacji wzroku. Wykład został poparty ciekawą prezentacją multimedialną.

Dziękujemy za wspaniałą prelekcję oraz przybliżenie nam problematyki zaburzenia widzenia.

Lucyna Małobłocka

Grupa 30 seniorów i osób młodszych zapisana na warsztaty rękodzieła i witrażu, podzieliła się na trzy grupy aby poznawać sztukę robienia witraży, I grupa 10 osobowa -nauką odbywa się w sali COP Żabia 12 pod kierunkiem instruktora . Zajęcia odbywają się w piątki od godz. 15.30 do 18,30.

Panie szybko nauczyły się jakże trudnej sztuki cięcia szkła, ale okazało się że to nie wszystkie trudności, uczymy się szlifowania, nakładania foli miedzianej, lutowania, po tych zabiegach zostają tylko estetyczne czynność i wprost nie do wiary- pierwsze nasze dzieła. Grupa II i grupa III niestety na zajęcia będzie czekała do października.

Na jego kanwie powstało libretto do „największego melodramatu wśród operowych historii” „La Traviaty” Giuseppe Verdiego. Marie /Małgorzata nazywa się tu Violetta Valery.
Tę wspaniałą operę, największy melodramat wśród operowych historii należy obejrzeć choć raz.
Należy ona do szczególnych utworów, które -słuchane nawet wielokrotnie – nadal podbijają słuchacza muzyczną urodą.
Dzieło zawiera wszystko, co od ponad stu lat gwarantuje mu miłość wykonawców i publiczności: wspaniałe partie wokalne, niezapomniane muzyczne dialogi bohaterów, dramatyczną akcję, piękne sceny zbiorowe we wnętrzach XIX wiecznych salonów z efektowną sceną chóralną toastu na chwałę miłości (Libiamo ), będącą jedną z najpopularniejszych melodii operowych.
Marie Duplessis, do której wzdychał cały „Jockey-Club” utrzymywany przez najbogatszych mężczyzn z paryskiego towarzystwa, kochanka najbardziej wpływowych i znanych osobistości, także artystów – Franciszka Liszta i Aleksandra Dumas-syna, kochająca luksus i …kamelie, dała „życie” literackiej postaci Małgorzacie Gauthier, tytułowej „Damie kameliowej” z XIX-wiecznego bestselleru powieściowego
Na jego kanwie powstało libretto do „największego melodramatu wśród operowych historii” „La Traviaty” Giuseppe Verdiego. Marie /Małgorzata nazywa się tu Violetta Valery.
Tę wspaniałą operę, największy melodramat wśród operowych historii należy obejrzeć choć raz.
Należy ona do szczególnych utworów, które -słuchane nawet wielokrotnie – nadal podbijają słuchacza muzyczną urodą.
Dzieło zawiera wszystko, co od ponad stu lat gwarantuje mu miłość wykonawców i publiczności: wspaniałe partie wokalne, niezapomniane muzyczne dialogi bohaterów, dramatyczną akcję, piękne sceny zbiorowe we wnętrzach XIX wiecznych salonów z efektowną sceną chóralną toastu na chwałę miłości (Libiamo ), będącą jedną z najpopularniejszych melodii operowych.

O czym opowiada opera „Traviata”? Poznaj burzliwą historię miłości poety i kurtyzany!
Słynna opera Giuseppe Verdiego od lat święci triumfy na całym świecie. Stała się równie popularna, co książka Aleksandra Dumasa „Dama kameliowa”, na której oparto fabułę opery. O czym opowiada libretto „Traviaty”?
O czym opowiada Traviata, dlaczego wciąż wzrusza?
Akcja opery rozgrywa się w XIX-wiecznym Paryżu. Opera zaczyna się od smutnego prologu. Alfred Germont przybywa do domu tuż po śmierci ukochanej Violetty Valery, młodej kurtyzany. Kobieta pod koniec swojego krótkiego życia została przez niego odrzucona, odwrócili się od niej przyjaciele. Była samotna, biedna, ale pogodzona z Bogiem. Dawny ukochany jest bezradny i zrozpaczony.
Następnie akcja przenosi się do czasów, gdy Violetta była utrzymanką barona Douphola. Żyła w luksusie i dostatku, ale próżniacze życie nie przynosiło jej radości. Na przyjęciu poznaje poetę Alfreda Germonta, który zauroczony nią, ujawnia swoje uczucia. Violetta, choć chce być ostrożna, ulega uczuciu i postanawia rozpocząć nowe życie u boku Alfreda. W wiejskiej posiadłości spędzają szczęśliwe dni, choć nie mają oszczędności, a Violetta podupada na zdrowiu. Alfred wyjeżdża do Paryża, aby zarobić na wspólne życie. Tymczasem jego ojciec odwiedza Violettę i próbuje ją nakłonić do zakończenia związku, aby chronić dobre imię Alfreda i jego rodziny. Dziewczyna przyznaje mu rację i zostawia ukochanemu list pożegnalny, w którym informuje go o powrocie do dawnego stylu życia.
W Paryżu, na jednym z przyjęć Violetta u boku barona spotyka Alfreda. Ten publicznie ją obraża i wyzywa barona na pojedynek. Kobieta po ostatecznej utracie ukochanego opuszcza Paryż i w samotności walczy z ciężką chorobą. U kresu życia wspomina szczęśliwe dni. Alfred, uzyskując zgodę ojca na ślub, przyjeżdża do ukochanej i zastaje ją w ostatnich chwilach życia. Umierając w jego ramionach Violetta prosi go, aby znalazł szczęście u boku innej kobiety.

Zadanie współfinansowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Kujawsko-Pomorskiego w zakresie pomocy społecznej pod nazwą: WSPIERANIE AKTYWIZACJI I INTEGRACJI SPOŁECZNEJ SENIORÓW, współfinansowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Kujawsko-Pomorskiego.