Wieczór poetycko-malarski Aleksandry Sas Wisłockiej w Bibliotece Radziejowa

W dniu 2 kwietnia 2019 roku w czytelni Miejsko-Powiatowej Biblioteki Publicznej w Radziejowie spotkali się Słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Radziejowie na spotkaniu z poetką, malarką Aleksandra Sas Wisłocką , aby wysłuchać wierszy Aleksandry i podziwiać wystawione tu obrazy jej autorstwa.

Jej wiersze można znaleźć w cyklu Janusz Borkowski przedstawia Redecz Krukowy i okolice kraina prastara „Kujawscy Poeci” – Wydawnictwa „Krukowiak”. Ostatnio uczestniczyła w konkursie organizowanym przez to Wydawnictwo zdobywając druga nagrodę oraz „Złotego Kruka” za cykl 5-10 wierszy o Kujawach. Był to I Konkurs Poetycki o „Złotego Kruka” pt. „Kujawy wierszem malowane”. Złotego Kruka zdobyła dwukrotnie.

W ogólnopolskim konkursie Rynna Poetycka dla twórców amatorów, któremu patronuje jego pomysłodawca – Leszek Długosz zdobyła pierwsze miejsce za wiersz -„Wspomnienie o ojcu”. Celem konkursu jest promowanie twórczych postaw, animacja życia literackiego i spotkań ludzi zainteresowanych pisaniem i czytaniem poezji.

Przy dźwiękach muzyki w wykonaniu nauczycieli i uczniów Szkoły Muzycznej w Radziejowiemogli wysłuchać wierszy recytowanych przez ich autorkę Aleksandrę Sas Wisłocką, poetkę, kobietę dwóch miast – Inowrocławia i Piotrkowa Kuj. Wspomaganą przez Wandę Wiatrowską i Danutę Wielgosz. Po wydanych tomikach wierszy „Przynosiłeś mi fiołki”, „Rapsodia miasta”, „Powroty”, wydała kolejny pt. „W poszukiwaniu siebie”, który dziś był promowany. Jego motto to:

Kujawy
Kraina snów
Daje siłę życia
Urodzajną glebę
W której tkwię swoimi korzeniami”

Warto przypomnieć, że Aleksandra talent artystyczny zapewne odziedziczyła po ojcu Szczepanie (1913-1967) cenionym inowrocławskim rzeźbiarzu i malarzu. On też udzielał jej jak wspomina pierwszych lekcji. Aleksandra Sas Wisłocka urodziła się w Inowrocławiu 26 grudnia 1949 roku. Pierwsze wiersze zaczęła pisać w Liceum im. Jana Kasprowicza. Była przewodniczącą Koła Literackiego. Czynnie uprawiała sport, jazdę figurową i szybką na łyżwach, a także lekkoatletykę. Studia ukończyła na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, na wydziale zootechnicznym. Praca zawodowa i wychowanie czwórki dzieci sprawiły, że przez szereg lat nie sięgała po pióro. Dopiero śmierć męża spowodowała, że ponownie zaczęła pisać. Pierwszy tomik pt. „Przynosiłeś mi fiołki”, poświęcony zmarłemu mężowi, ukazał się w lutym 2009 r. A o tomiku pt. „Powroty” tak pisał mój przyjaciel Zygmunt Dmochowski :

Słowo Zygmunta Dmochowskiego

DO PANI ALEKSANDRY SAS WISŁOCKIEJ – USKRZYDLONEJ KUJAWSKIEJ POETKI. Każdy tomik jest osobnym światem twórcy – w Galaktyce Poezji. Pani „Powroty” poszerzają ten uduchowiony obszar magicznego Słowa o nową metaforyczną przestrzeń, która jest Pani wyłączną własnością. Myślę, że Pani trans poetycki będzie trwać długo, ponieważ ma pobudzenie w malarstwie. Oba te światy (Słowa i Koloru) wzajemnie się dopełniają. Wielu poetów „uprawiało” malarstwo. Dziękuję za tomik i dedykowane wiersze – Niech Pani podąża za swoimi poetyckimi wizjami i maluje świat w pastelelowych, słonecznych barwach.”

Opole 7 kwietnia 2010 r. Zygmunt Dmochowski (1931 – 2013).

W rozmowie tak mówi dlaczego pisze:

Aleksandra tak odpowiada, dlaczego pisze. „Człowiek bez miłości i uniesień jest jak pusta studnia, niezależnie od wieku. Dusza ludzka się nie starzeje, jedynie niestety ciało. Tym bardziej, do tworzenia potrzebne są doznania, nawet, jeśli to jest czystą fantazją, ale lepiej, aby były realne”.

Najlepiej odpowie na to jej wiersz:

Poeta

Poeta pisze,
gdy kocha
lub cierpi.
Biedni poeci
zamknięci
w cierpieniu,
lub w miłosnych
uniesieniach.
Nie możecie
żyć normalnym
dniem dzisiejszym,
bo potrzebna
wam jest
…..wena

Malarstwem zaraziła także córkę Dominikę, która wystawiła szereg obrazów swego autorstwa. Ich obrazy były wystawiane wielokrotnie w wielu miejscowościach powiatu radziejowskiego i nie tylko. Odbywały się także wieczorki poetyckie.

Obecna na spotkaniu Dominika tak mówi o swojej pasji:

Myślę, że o wszystkim zadecydowała atmosfera w naszej rodzinie. Wiele spraw przejęłam niejako w genach po rodzicach. Po nieżyjącym ojcu Franciszku odziedziczyłam pasję do hodowli bydła mlecznego, do koni. Moja mama swoimi opowieściami o dziadku Szczepanie i swych dwóch wujach, jak i na skutek obserwacji jej pracy przy malowaniu obrazów zafascynowała mnie tym tematem. Początkowo nieśmiało zaczęłam także malować. I dziś jest to dla mnie satysfakcja i odprężenie od codziennych zajęć w gospodarstwie i rodzinie. Malując zapominam o całym świecie i sprawia mi to dużą przyjemność. Malarstwo, to dla mnie przede wszystkim ogromne emocje, ucieczka od codzienności i nieustanne odkrywanie. Wszystko to dzięki wspaniałemu artyście malarzowi Zbyszkowi Śmiechowskiemu, który dzieli się zdobyta przez lata wiedzą z nami, przez to możemy wraz z mamą Olą poznawać ten wspaniały świat wielkiej artystycznej swobody.

Album fotek. Tutaj:

https://www.facebook.com/karol.szmagalski.5/media_set?set=a.10219523272173323&type=3

Karol Szmagalski

UCZELNIA